Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

στέκι.

γιατί αυτό το
"πνίγεις τα συναισθήματά σου και προχωράς"
δεν πιάνει σε μένα;
πώς να πνίξω τον χείμαρρο των συναισθημάτων μου;
κάθε φορά που κοιτάω το κενό σου βλέμμα πεθαίνω.
νιώθω τα μάτια σου-λεπίδα στο κενό ενός ερημωμένου "εγώ"
να με κομματιάζουν κι ύστερα απ' τα κομμάτια αναγεννιέμαι.
κάθε μέρα η ίδια κόλαση.
να ξέρεις, όμως:
όταν ζεις με αναμνήσεις είναι σαν να μην έζησες ποτέ.








θυμάσαι ρε το παγκάκι;
ακόμη νιώθω τα δάχτυλά σου επάνω μου.
κρύα χνώτα αγγίζουν το σαπισμένο ξύλο' λείπεις.

2 σχόλια:

  1. "Kι υστερα ας πεθανω
    ζωη χωρις "εσενα|...
    εγω..τι να την κανω?"

    Και συνηθιζω να μουρμουριζω:
    "ολα στην ωρα τους"
    μα ακριβως δεν ξερω σε τι απευθυνομαι.

    Καλημερα απο καρδιας .

    ΑπάντησηΔιαγραφή