Σάββατο 3 Αυγούστου 2013

άραγε;

και καθώς απομάκρυνα με τ'ακροδάχτυλά μου
τ'αλμυρά ρυάκια που έρεαν από τα μάτια μου,
αναρωτήθηκα γι'ακόμη μία φορά
"μα τι προσπαθείς να σώσεις;"
μα τι προσπαθώ να σώσω;
τόσο απεγνωσμένα;
τόσο μάταια;
συνειδητοποιώ πως,
αυτό που λέει εκείνο το τραγούδι,
αληθεύει.



 



Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή..

10 σχόλια:

  1. Την ανασφαλεια σου(μας).

    Καλησπερα :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. μερικες φορες πρεπει να προσπαθησεις ακομη και αν δεν υπαρχει κατι που να μπορεις να σωσεις
    καλο σου βραδυ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. το θεμα ειναι αν θελεις να το θυμασαι οσο και να σε τρυπαει.

    γραφεις πανεμορφα!
    :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. κι αυτή ακριβώς είναι η εσωτερική σύγκρουση.
      αυτοκαταστροφή θα έλεγε κανείς.

      σ'ευχαριστώ! =)

      Διαγραφή
  4. συμφωνώ με την ήλι.
    Μ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις,ξέρω πως πέρασε καιρός από τούτη την τελευταία ανάρτηση σου,μα ήθελα να στο πω.
    καλό ξημέρωμα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Να γράφεις, έτσι..όπως μιλάς, δηαλαδή όπως σκέφτεσαι
    Δεν υπάρχει πιο γοητευτικό πράγμα, απ την αλήθεια μας
    ...κι ''οι άλλοι'' το εισπράττουν

    ΑπάντησηΔιαγραφή