Έχωσα τα δάχτυλά μου μες τη σάρκα σου. ένιωσα τις πτυχώσεις της
επιδερμίδας σου-μια παραίσθηση όλα. Εσύ δεν είχες πτυχώσεις. Και η ψυχή σου ήταν αψεγάδιαστη. Πώς καταλήξαμε έτσι; Αγοράσαμε πλαστούς φόβους για να ζήσουμε μια ζωή δανεική. Αφεθήκαμε στον ουτοπικό μας παράδεισο δίχως να ξυπνήσουμε από την κόλαση που ζούσαμε. Αλλάξαμε· αγαπήσαμε με λάθος Τι εγωιστικά όντα που είμαστε. Παραγγέλνουμε τον έρωτα και περιμένουμε να έρθει και η ευτυχία μετά. Κι όταν δεν έρχεται, κατηγορούμε τις συνθήκες. |
δεν έχει δάκρυα πια.
κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν
κλαίνε όσοι στο βάθος ακόμη ελπίζουν
Τέλειο! Όπως πάντα! Και πιο ιδιαίτερο!
ΑπάντησηΔιαγραφήσ'ευχαριστώ πάρα πολύ =)
Διαγραφήπολυ σοφα λογια νομιζω..
ΑπάντησηΔιαγραφήοντως, κλαινε οσοι μεσα τους ακομη ελπιζουν.. ή τουλαζιστον ενα κομματι τους θελει να γυρισει στα παλια και δεν ξερει αν μπορει..
δεν φταινε ομως οι συνθηκες.. εμεις φταιμε που κανουμε τις συνθηκες ακαταλληλες...
καλο βραδυ
σ'ευχαριστώ πολύ ήλι! =)
Διαγραφήκαλή σου νύχτα και καλές γιορτές!