άραγε;

και καθώς απομάκρυνα με τ'ακροδάχτυλά μου
τ'αλμυρά ρυάκια που έρεαν από τα μάτια μου,
αναρωτήθηκα γι'ακόμη μία φορά
"μα τι προσπαθείς να σώσεις;"
μα τι προσπαθώ να σώσω;
τόσο απεγνωσμένα;
τόσο μάταια;
συνειδητοποιώ πως,
αυτό που λέει εκείνο το τραγούδι,
αληθεύει.

 

Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή..

ψίθυροι.

να με παρασέρνεις,
για να αισθάνομαι
γιατί χάνομαι
και ξεχνάω πώς είναι να ζεις.

phobia.

κι όσες φορές προσπάθησα να σε αποβάλλω από τη μνήμη,
εσύ επέστρεφες με 'κείνο το χαμόγελο που χρόνια νοσταλγούσα.
και τυραννικά εμφανιζόσουν σε κάθε παραίσθηση και πραγματικότητα.
και άφηνες ανάσες και δάκρυα δίπλα στο μαξιλάρι.
κι ένα "συγγνώμη" που δεν ήρθε ποτέ.

365 breaths.

365 ανάσες αγάπης.
μαζί σου [και πιο χώρια από ποτέ.]
πριν ένα χρόνο ήταν όλα τόσο διαφορετικά.

νομίζω μ'αγαπούσες.

σιωπή.

φοβάμαι τις λέξεις.
φοβάμαι μη με προδώσουν κι αυτές.

πείραμα.

ευθυγραμμίζοντας ζωές-αναπαράγοντας όνειρα.
μικρές ανάσες-στιγμιαίο κοίταγμα.
φυγή σε παράδεισο-καταδίωξη απαγορευμένου.
διώκτες του ονείρου-πλημμυρισμένα συναισθήματα.
χάος.

ξέρεις,κατά βάθος δεν το εννοώ.

κι είναι μια από αυτές τις μέρες που εύχεσαι
να ήσουν νεκρός.

α.π. -vii

διαβάζοντας τις ιστορίες μιας αγάπης δίχως τέλους κι αρχής· ατέρμονης.

μα, δεν μου θυμίζει τη δική μας,
όχι, όχι.

trapped in your lie

"αύριο" λες,
και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή
παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ.

   

κι έπρεπε να πεθάνω για να καταλάβω
πως δεν άξιζε να ζω για σένα.

just come.

είναι που μου λείπεις ακόμα.
και δεν ξέρω πού είσαι.
και γιατί δεν μιλάς πια όπως παλιά.
και φοβάμαι μήπως τελείωσαν όλα.

η οικογένεια δεν ξεχνά, είχαμε πει, θυμάσαι;

μα εσύ ξέχασες.

ζεις;

πες μου.
έχω ανάγκη να το ακούσω.
σε θέλω εδώ. ζωντανή.
γιατί ο κόσμος είναι σκληρός.
δεν θα σε καταλάβει ποτέ.
μα εγώ σε κατάλαβα.
και όχι, δεν με πειράζει που πεθαίνεις.

 

 

θα σ'αγαπώ και νεκρή,

το ξέρεις