αυτοί είμαστε.

ήταν τόσα αυτά που ήθελα να σου πω..
αρχικά σκέφτηκα να σου μιλήσω για το κενό που άφησες
μέσα μου όταν εξαφανίστηκες..
ύστερα σκέφτηκα να σου πω πως ο πόνος έχει φύγει-ή τουλάχιστον
έτσι νιώθω όταν σε βλέπω-και πως απλώς μου λείπεις.
στο τέλος όμως κατέληξα να γυρίζω το κεφάλι
και να κάνω πως δεν σε βλέπω στα μάτια κάθε περαστικού.

στέκι.

γιατί αυτό το
"πνίγεις τα συναισθήματά σου και προχωράς"
δεν πιάνει σε μένα;
πώς να πνίξω τον χείμαρρο των συναισθημάτων μου;
κάθε φορά που κοιτάω το κενό σου βλέμμα πεθαίνω.
νιώθω τα μάτια σου-λεπίδα στο κενό ενός ερημωμένου "εγώ"
να με κομματιάζουν κι ύστερα απ' τα κομμάτια αναγεννιέμαι.
κάθε μέρα η ίδια κόλαση.
να ξέρεις, όμως:
όταν ζεις με αναμνήσεις είναι σαν να μην έζησες ποτέ.

θυμάσαι ρε το παγκάκι;
ακόμη νιώθω τα δάχτυλά σου επάνω μου.
κρύα χνώτα αγγίζουν το σαπισμένο ξύλο' λείπεις.

I think I saw you in my dreams.

γιατί τώρα που λείπεις,
είσαι συνέχεια εδώ

νιώθω κάτι,ακόμη.

 σε σκέφτομαι ακόμη,
όσο κι αν το αρνούμαι και προσποιούμαι
πως αντέχω μακριά σου.
κάθε βράδυ.
κάθε βράδυ σε σκέφτομαι.
σκέφτομαι πώς άλλαξες.
πόσο άλλαξες.
και πόσα θα έδινα για μια βόλτα με τον παλιό σου εαυτό.

soul reflection.

forming routes with your fingers.
creating life from the beggining.
my salvation; you.