στέκι.

γιατί αυτό το
"πνίγεις τα συναισθήματά σου και προχωράς"
δεν πιάνει σε μένα;
πώς να πνίξω τον χείμαρρο των συναισθημάτων μου;
κάθε φορά που κοιτάω το κενό σου βλέμμα πεθαίνω.
νιώθω τα μάτια σου-λεπίδα στο κενό ενός ερημωμένου "εγώ"
να με κομματιάζουν κι ύστερα απ' τα κομμάτια αναγεννιέμαι.
κάθε μέρα η ίδια κόλαση.
να ξέρεις, όμως:
όταν ζεις με αναμνήσεις είναι σαν να μην έζησες ποτέ.

θυμάσαι ρε το παγκάκι;
ακόμη νιώθω τα δάχτυλά σου επάνω μου.
κρύα χνώτα αγγίζουν το σαπισμένο ξύλο' λείπεις.