κι όσες φορές προσπάθησα να σε αποβάλλω από τη μνήμη, εσύ επέστρεφες με 'κείνο το χαμόγελο που χρόνια νοσταλγούσα. και τυραννικά εμφανιζόσουν σε κάθε παραίσθηση και πραγματικότητα. και άφηνες ανάσες και δάκρυα δίπλα στο μαξιλάρι. κι ένα "συγγνώμη" που δεν ήρθε ποτέ. |
Tι κι αν ηρθε?
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ δρομος ειχε ηδη χαραχθει!
Καλημερολουλουδο...
κάθε φορά ένας νέος δρόμος χαραζόταν.
Διαγραφή