 |
| και καθώς απομάκρυνα με τ'ακροδάχτυλά μου τ'αλμυρά ρυάκια που έρεαν από τα μάτια μου, αναρωτήθηκα γι'ακόμη μία φορά "μα τι προσπαθείς να σώσεις;" μα τι προσπαθώ να σώσω; τόσο απεγνωσμένα; τόσο μάταια; συνειδητοποιώ πως, αυτό που λέει εκείνο το τραγούδι, αληθεύει. |
Ό,τι θυμάσαι, λένε μέσα σου ζει
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή..
Ζει και τρυπάει σαν βελόνα πικρή..
Την ανασφαλεια σου(μας).
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαλησπερα :)
τον εαυτό μου-ίσως.
Διαγραφήμερικες φορες πρεπει να προσπαθησεις ακομη και αν δεν υπαρχει κατι που να μπορεις να σωσεις
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλο σου βραδυ
κάποιες φορές πάλι,είναι μάταιο να προσπαθείς.
Διαγραφήκαλή σου νύχτα! =)
το θεμα ειναι αν θελεις να το θυμασαι οσο και να σε τρυπαει.
ΑπάντησηΔιαγραφήγραφεις πανεμορφα!
:)
κι αυτή ακριβώς είναι η εσωτερική σύγκρουση.
Διαγραφήαυτοκαταστροφή θα έλεγε κανείς.
σ'ευχαριστώ! =)
συμφωνώ με την ήλι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜ'αρέσει πολύ ο τρόπος που γράφεις,ξέρω πως πέρασε καιρός από τούτη την τελευταία ανάρτηση σου,μα ήθελα να στο πω.
καλό ξημέρωμα.
σ'ευχαριστώ πολύ,το εκτιμώ ειλικρινά!
Διαγραφήνα είσαι πάντοτε καλά! =)
Να γράφεις, έτσι..όπως μιλάς, δηαλαδή όπως σκέφτεσαι
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν υπάρχει πιο γοητευτικό πράγμα, απ την αλήθεια μας
...κι ''οι άλλοι'' το εισπράττουν
I will.
Διαγραφήευχαριστώ πολύ! =)